“Kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen
en herhaal ze honderd malen
alle malen zal ik wenen.’
Leo Vroman
Als ik 13 ben, lees ik het boek van Anne Frank.
Ik leef zo met haar mee dat het dramatisch is voor mij om te horen dat zij gestorven is in een concentratie-kamp.
Als ik 19 jaar ben, lees ik ‘Danseres zonder benen’, wat over de vrouw van een rabbijn gaat in de tweede wereldoorlog.
Later zie ik documentaire’s over de holocaust, en het is nog dit jaar als ik door het ‘Yad Vashem kindermemorial’ te Jeruzalem loop. (2019)
“Ik geef hun in Mijn huis en binnen Mijn muren een Gedenkteken
en een Naam … een eeuwige naam”
Jesaja 56:5 (Bijbel)
‘Heftig en dat zal altijd zo blijven’, zegt onze reisleider, ‘al loop je hier 1000 keer doorheen’.
Duizenden kinderen zijn omgekomen.
Duizenden kaarsen zie je doordat 1 kaars in spiegels weerkaatst wordt.
Ontelbare kindernamen hoor je in de ruimte klinken, uitgesproken met de leeftijd van het kind.
Dit gaat altijd door.
Welke overledene wil jij nooit vergeten?
Probeer eens een kunstvorm te bedenken, waarin jij een soort memorial voor hem of haar maakt.
Dat kan een tekening zijn, een schilderij of een gedicht…
Laat het mij zien. Stuur naar contact@ipadkunstacademie.com
Ik wens je een mooie week,
lieve groet van Rita
Laat hieronder je e-mailadres achter en ik geef je DIRECT toegang 
Hoi Rita, Je hebt een mooi en gevoelig bericht verstuurd. Ik ben er ook geweest en ik kon er niet tegen. Zo heftig, die stem … vreselijk om te weten hoe al die kinderen vermoord zijn….. Hoe ik een mens zou gedenken die mij lief was en er nu niet meer is? Misschien door een bloem te leggen op het graf of een steen, zoals de joodse traditie is. Als je een steen legt op het graf dan laat je weten dat je die persoon niet vergeet. Dat doe ik op het graf van mijn gestorven vriendin. Irene
Hoi Irene,
Het is ook te erg. Ik kan er ook niet tegen, maar wil het ook niet vergeten. En dan nog zoveel ander leed wat gebeurd is maar wat ook nog gaande is.
Dank je voor jouw reactie, heel mooi.
Groet van Rita
Lieve Rita, wat een prachtig bericht. Ik heb twee keer ‘meegelopen ‘ door het filmpje te zien. Wat mij raakte is de enorme tederheid die schuurt tegen de schrijnende pijn. Prachtig het perspectief van de eeuwigheid, de oneindigheid waarin dit en alle lijden ter wereld plaatsvindt……op een bepaalde manier is dat perspectief ook troostend én verbindend.